டைரக்டர், “கமான் டா, செல்லம் அவனை அப்படியே அணைச்சு மேல போட்டு லிப்லாக் பண்ணு, இப்போ நான் ஜும்ல குளோசப்புக்கு வர்றேன். நல்ல டைட் ஃப்ரேம் நல்ல ஃபேஸ் ரியாக்னோட, அந்த செக்ஸ் ஃபீலிங் ரெண்டு பேரோட முகத்துலயேயும் தெரியணும். அதான் வியூவர்ஸ் செம பீக் ஃபீலை கோடுக்கும்” என்று சொன்னார்.
நான் அதை புரிந்து கொண்டு சுந்தரை அணைத்து மேலே போட்டு லிப்லாக் செய்தேன். இப்போது அவனோட தடிக்கோல் என் தொடையில் துளையிட இயக்குனர் அவரே அருகில் வந்து சுந்தரோட சுன்னியை பிடித்து என் புண்டை வாசலில் வைத்தார். நான் அதை பிடித்து கொண்டு என் புண்டையில் தேய்த்தேன்.
அப்போது கேமரா கீழே ஜூம் ஆக, “ஆக்ஷன், நல்ல ஹாட் ஃபக்ல அசத்துடா சுந்தர்“ என்று சொல்ல சுந்தர் அவன் பூலை என் புண்டையில் சொருகி என்னை குத்தி குடைந்து ஓக்கத் தொடங்கினான். சுமார் பத்து நிமிடங்கள் ஓழ் சுகத்தில். டைரக்டர் என்னிடம் டார்லிங் சேஃப் தானே என்று சொல்ல, நான் ஆமா நோ பிராப்ளம் என்ற போதே சுந்தரோட வென்பணி விந்துபால் என் புண்டையில் அபிசேகம் செய்து பொங்கி வழிந்து என் புண்டைக்கு வெளியே ஓழுகி பெட்டை நனைத்தது.
அப்போது “கட்…கட்….சூப்பர்..சூப்பர். சூப்பர் டியர்ஸ். செம ஹாட் சீன். செம எரோட்டிக் ஃபீலோட, அருமையா வந்திருக்கு. “ என்று சொல்ல சுந்தர் என் மேலே இருந்து அம்மணமாக எழுந்து கொண்டு பாத்ரூமுக்குள் ஓட, கமான் டார்லிங் என்று என்னை தூக்கி அம்மணத்தோடு அணைத்துக் கொண்டார் என் கணவராக படத்தின் டைரக்டர்.
என் கணவரைப் போல் உழைப்பாளியையோ ஒழுக்க சீலரையோ பார்ப்பது கடினம் தான். அதற்கு அவர் வாழ்க்கையும் நானுமே கூட ஒரு சாட்சி தான். பல பிரபல இயக்குனர்களிடம் உதவி இயக்குனராக பணிபுரிந்து, தனியாக திரைப்படம் இயக்க அவர் ஆசை பட்டு நாயகிகளை தேடும் போது தான் நான் அவரை சந்தித்தேன். அப்போது நான் சின்ன சின்ன விளம்பரங்களில் மாடலாக நடித்து விட்டு சினிமாவில் முயற்சி செய்து கொண்டிருந்த நேரம்.
கொச்சினில் அவர் தங்கி தன்னோட படத்துக்கு நாயகியை தேடும் போது தான், நான் அவரை சந்தித்து என் புரொஃபைலை கொடுத்தேன். அப்போதே அவர் படத்தின் டயலாக்கை சொல்லி கொடுத்து, நடித்து காட்ட சொன்னார். பல கோணங்களில் அதை படம் பிடித்து கொண்டார். என்னோட ஃபெர்ஃபார்மன்ஸ்ஸ மற்றும் கேமரா ஃபேஸ் அவருக்கு பிடித்துவிட்டது. மேலும் அவர் எதிர்பார்த்த முகம் நான் தான் என்ற நம்பிக்கை வந்து மகிழ்வோடு எனக்கு உடனே எனக்கு 1000 ரூபாய் டோக்கன் அட்வான்சாக கொடுத்து புக் பண்ணினார். அப்போது கூட நான்,
“சார் நீ படம் பூஜை போடுற அன்னைக்கு அட்வான்ஸ் வாங்கிக்குறேனு சொன்னப்ப, நோ, நோ. நீ தான் என்னோட நாயகி. இனிமே உன் மைன்ட்ல என்னோட கதையும் உன்னோட ரோலும் தான் ஓடிக்கிட்டே இருக்கணும். அதுக்கு ஒரு பொறுப்பு வரணும்னா, நான் உன்னை ஃபிக்ஸ் பண்ணிட்டேனு நம்பிக்கை வரணும். அப்போ தான் நீயும் படத்தோட இன்வால்வ் ஆக முடியும். அதுவும் இல்லாம நான் சொல்ற வரை வேற படத்துல கமிட் ஆகவேண்டாம்“ என்று கண்டிஷன் போட்டு, வாழ்த்துக்கள் கூறி அனுப்பினார்.
அன்றே அவர் படத்தின் கதை சுருக்கத்தையும், என்னோட ரோலைப் பற்றியும், சில வசன பக்கங்களையும் கொடுத்து பயிற்சி எடுக்க சொல்லி விட்டதால், நானும் அந்த படத்தின் கதாநாயகியாகவே மாறினேன். சில நாட்கள் கழிந்தன. ஆனால் டைரக்டர் அவ்வப்போது எனக்கு போன் பண்ணி ஏற்பாடுகள் போய் கொண்டிருப்பதாகவும், உன்னோட டயலாக் பிராக்டீஸ் எப்படி இருக்கு என்று கேட்பார்.
நானும் ஆர்வத்தோடு டயலாக்கை மனப்பாடம் பண்ணி போனில் அவருக்கு வாசித்து காட்டுவேன். இப்படி சில வாரங்கள் ஓடியது. ஆனால் நான் பேசும் போது அவர் பேசும் போது டைரக்டரோட குரல் நாளுக்கு நாள் அந்த கம்பீரம் குறைந்து, தன்னம்பிக்க குறைவான குரலாக மாறியதை கவனித்து நானே தான் அவரிடம்,
“சார் பிராஜெக்ட்ல எதுவும் பிரச்சனையா என்று ஒரு நாள் கேட்டேன். அதற்கு அவர் அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. நீ எதுக்கு அதெல்லாம் யோசிக்கிறே. உன்னோட வேலை நடிப்பு மட்டும் தான். அதை தவிர வேற எந்த சிந்தனையும் உனக்கு வரக்கூடாது. கலைஞர்கள். படைப்பாளிகள் தங்களோட கலைத் திறமை, படைப்பை தாண்டி பைசாவை தேடி ஓடும் போது தான்…. “ என்று ஒரு நாள் அவர் சொல்லும் போதே குரல் உடைந்து போனிலேயே கதறி அழத் தொடங்கிவிட்டார்.
அப்போதைக்கு நான் அவருக்கு போனில் என்ன ஆறுதல் சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. உடனே நான் “சார் நான் சென்னைக்கு வரவா?” என்றேன்.
“இல்லை நானே கொச்சினுக்கு வர்றேன். இங்கே உள்ள மனிதர்களை சந்திக்கும் போதெல்லாம் மனசு ரொம்பவே காயம்படுது. கொஞ்ச நாள் கொச்சின்ல இருக்கலாம்னு நினைக்கிறேன். அப்போ தான் எனக்கும், நம்ப பிராஜெக்டுக்கும் நல்லது“ என்றார். அதே போல் அவர் கொச்சினுக்கு வந்து ரெகுலரான லாட்ஜில் வந்து தங்கிய போது நானும் போய் பார்த்தேன்.
அப்போது தான் அவர் நம்பி இருந்த தயாரிப்பாளருக்கு ஏற்கனவே அவர் தயாரித்து வியாபாரம் ஆகாத படத்தால் நிதி நிலை பிரச்சனை ஆகி இவரோட படத்தை டிராப் செய்து விட்டதாக அறிந்தேன். அதற்கு பிறகு பல தயாரிப்பாளர்களை பார்த்தாலும் யாரும் பிடி கொடுக்க வில்லை என்பதால் ரொம்பவே உடைந்து போய் இருந்தார்.
பிறகு அவர் சொந்தமாக படத்தை தயாரிக்க முடிவு செய்வதாக கேள்வி பட்டேன். அப்போது அவர் நண்பர்கள் உறவினர்கள் உதவிக்கு வந்தாலும் அந்த பணம் முதல் ஷெட்யூலுக்கே பத்தாது என்று சொன்னார். அப்போது அவரே, முதல் ஷெட்யூலை முடித்து விட்டால் அதை காட்டி மீதி படத்துக்கான பட்ஜெட்டை ரெடி செய்து விடலாம்.
அதுவே ஒரு அசர்ட், செக்யூரிட்டியாக மாறிவிடும் என்று கொஞ்சம் நம்பிக்கையோடு பேசியதால் நானும் என் பொறுப்பை உணர்ந்து என்னிடம் இருந்த நகைகளை கழற்றி கொடுத்து,
“இதை வச்சாலும் சரி, வித்தாலும் சரி முதல் ஷெட்யூரை ஆரம்பிக்கிற வேலைய பாருங்க சார்“ என்றேன். என்னை நிமிர்ந்து பார்த்த அவர் கண்கலங்க, “நீ என்னோட ஹீரோயின் மா..நான் தான் உனக்கு கொடுத்து உதவணும். உன்கிட்டே நான் உதவி கேட்க கூடாது“ என்று சொன்ன போது நானே கண்கலங்கி ஆழ ஆரம்பித்து விட்டேன். பிறகு துணிச்சலோடு,
“சார் மாடலாகவே வாழ்க்கை முடிஞ்சிடுமோனு நினைச்சப்ப எனக்குள்ள திறமை இருக்குனு முடிவு பண்ணி ஹீரோயினா வாய்ப்பு கொடுத்ததே நீங்க தானே சார். இப்போ கூட நான் ஹீரோயினா ஆகணும்னா, உங்க பிராஜெக்ட் டேக் ஆஃப் ஆகணும். அப்போ தானே எனக்கும் வாழ்க்கை. இது கூட ஒரு சுயநல உதவினே நினைச்சுகோங்க“ என்றேன். அவரும் என் நகைகளை வாங்கிக் கொள்ளாமல்
“எல்லாத்துக்கும் ஒரு வரவு செலவு கணக்கு இருக்கணும். இதை நான் வாங்கி கிட்டா அன் அக்கவுண்டா மாறிடும். அதுவும் இல்லாம உன்னோட கடனை அடைக்க எனக்கும் ஒரு பொறுப்பு வரணும். உனக்கு உதவின நினைப்பு இருக்கணும். அதனால இதை அக்கவுண்டபிள் கேஷா மாத்துறதுக்கு, நீயே உனக்கு தெரிஞ்ச இடத்துல அடகு வச்சி, செக்கா கொடுத்திடுமா“ என்றார். நானும் உடனே மறுநாள் ஒரு தொகையை அவருக்கு செக்காக கொடுத்தேன்.
அதற்கு பிறகு ரெண்டு நாட்கள் அவர் கொச்சினில் தங்கி இருந்தார். நானும் தினமும் அவரை சந்தித்த தன்னம்பிக்கை ஊட்டினேன். ஆரம்பித்தில் இருந்தே இயக்குனரோடு அஸிட்டென்ட்டாக சுந்தரி என்கிற உதவி இயக்குனரும் கூடவே வந்தார். அப்போது தான் கல்லூரி படிப்பை முடித்த இளைஞன். என்னை மேடம் என்று முதலில் மரியாதையாக அழைத்தவன் பிறகு அக்கா என்று அழைக்க, எனக்கு அவர்கள் இப்படியொரு டீம் கண்டிப்பா ஜெயிக்கணும். ஜெயிக்கும் என்று நம்பிக்கையும் கூடவே வந்தது.
ஆனால் நான் நடிப்பு, மாடல் மற்றும் சினிமாவை பார்த்து பிரமித்தாலும், இயக்குனரோடு பேசி பழகும் போது தான் சினிமாவைப்போல் ஒரு ரிஸ்க்கான, ஆபத்தான தொழில் வேறு எதுவும் இல்லை என்பதை புரிந்து கொண்டேன். ஓவ்வொரு படைப்பாளியும் சினிமாவில் எடுக்கும் கடுமையான முயற்சிகள், உழைப்பு, போராட்டம், ரிஸ்கை பார்க்கும் போது அவர்கள் அதை வேறு தொழிலில் போட்டிருந்தால் உலகே வியக்கும் வெற்றிகரமானவர்களாக வளர்ந்து நிற்கும் வாய்ப்புகள் ரொம்பவே அதிகம்.
ஆனால் அவர்களை காந்தம் போல் இழுத்த, கட்டிபோட்ட அந்த கலை தாகம் தான் அவர்கள் சினிமா ஒரு சுனாமி பேரலை என்று தெரிந்தும் அதில் துணிச்சலோடு, நீந்தி போராடுகிறார்கள். அப்பவே சினிமாவுக்க ஒரு சல்யூட் போட வேண்டும் என்ற தான் தோன்றியது. நிஜமான கனவை, தொழிலாக்கி அதில் வெற்றி பெறுவதை நேர்மையான லட்சியமாக கொண்டவர்கள் தோற்பதில்லை என்றும் நான் நம்பினேன்.
ஆனால் என்னோட இயக்குனருக்கு பிரச்சனை அதோடு நிற்க வில்லை, நாளும் பொழுதும் போனது முதல் ஷெட்யூலுக்கான பட்ஜெட் எகிறிக் கொண்டே போக அந்த பணத்தை புரட்ட படாத பாடுபட்டு கடைசியில் அவரே போதும் இதுக்க மேல என்னால போராட முடியாது. முன்னாடியாவது என் திறமைய நம்பி போராடினேன். ஆனா இப்போ என்னை நம்பினவங்களோட முதல் பணத்தோடு ரிஸ்க் எடுக்க தயாரில்லை என்று முடிவெடுத்தார்.
அது வரை கொடுத்த அட்வான்ஸ் படத்தோடு படத்தை நிறுத்தி விட்ட அத்தனை பேருக்கும் பணத்தை செட்டில் செய்து விட்டு மீண்டும் என்னிடம் தெரிவிக்காமலேயே திடீரென கொச்சினுக்கு வந்தவர். எனது பணத்தை திரும்பி தர, டைம் கேட்டார். நான் இதுக்கா சார் இவ்ளோ தூரம் வந்தீங்க என்று சொல்லி,
“சார் என்னோட பணத்தை பத்தி யோசிக்க வேண்டாம். நீங்க பத்து வருஷம் கழிச்சு படம் எடுத்தாலும் அதுக்கு அப்புறம் வாங்கிக்குறேன். என் மேல் நம்பிக்கை வச்ச உங்க மேல எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு“ என்றேன்.
அப்போது அவர், “இல்ல உன்கிட்டே பட்ட கடனை எப்படி தீர்க்கிறதுனு தெரியல. ஆனா அந்த கடனோடு இருக்க கூடாது என்றவர். திடீரென அவர் சூட்கேஸில் வைத்திருந்த ஒரு பொட்டலத்தில் இருந்த குங்குமத்தை எடுத்து என் நெற்றியில் வைத்து விட்டு என்னை உன் துணையா ஏத்துக்கிறியா. உன்னை மாதிரி ஒருத்தி கூட இருந்தா நான் இந்த வாழ்க்கையில ஜெயிச்சுடுவேனு தோணுது“ என்றார்.
நான் கண்ணீரோடு அவர் காலில் விழுந்தேன். அன்றிலிருந்து அவர் என் கணவர். அதற்கு பிறகு எதிர்பார்த்த கலை படைப்பை கொடுக்க முடியவில்லை என்றாலும், எந்த படைப்பிற்கு மக்களிடம் மோகமும், தேவையும் இருக்கிறதோ அந்த படைப்பை எடுத்து, லைஃப்ல செட்டில் ஆனோம். கடனை அடைத்தோம். வாழ்க்கையின் தேவையை தீர்த்துக் கொண்டோம். இப்போது நிம்மதியாக இருக்கிறோம். ஆனால் இனி தான் எங்களின் லட்சிய பயணம் ஆரம்பம்.
